Al sinds de negentiende eeuw worden delen van het verleden gepresenteerd als erfgoed. Dat gebeurt vaak via samenwerkingsverbanden tussen musea, erfgoedhuizen, scholen en lokale overheden. Het doel ervan is historische kennis en inzichten overdragen. Maar er zijn ook andere belangen, zoals het bereiken van een breed publiek of het beschermen van een bedreigd gewaande identiteit. En erfgoed roept ook emoties op.
De vraag is nu hoe de verschillende visies, agenda’s, missies en emoties zich tot elkaar verhouden en doorwerken in de verschillende erfgoedprogramma’s. En wat dat betekent voor educatie en overdracht. 

Hester Dibbits betoogt dat het belangrijk is om de samenwerking vanuit netwerkperspectief te onderzoeken. Vanuit het netwerkperspectief krijgen we volgens haar meer oog voor de gelaagdheid en dynamiek van de erfgoedwereld. We krijgen dan beter inzicht in de manieren waarop erfgoed tegenwoordig tot stand komt, wordt gedeeld en gekoesterd, bediscussieerd en bekritiseerd. Kortom het wordt duidelijker hoe erfgoed wordt gemaakt, bewaakt of gekraakt.

Meer informatie over bijzonder hoogleraar Hester Dibbits