Beste Arno,
Met een passie voor dans / ballet ben ik lang ervaringsdeskundige. Het begint al bij de website van menig dansschool. Alleen foto's van meiden op de website. Een kleurstelling in pasteltinten die je doet afvragen of dit voor jou is. Wees niet verbaasd om bij de kleding alleen adviezen voor de dames aan te treffen. Een enkele school stelt nog een wit t-shirt met zwarte broek verplicht. Onder welke steen.....

In de professionele sector is de sfeer heel anders. Alles behalve tuttig. Eerst heeft me dat verbaasd. Vervolgens bracht het een andere vraag: is het niet gewoon dat op veel plaatsen in de amateursector een werkelijke artistieke visie ontbreekt? Wordt er gewoon onnadenkend vanuit cliché's gedacht en gewerkt? Is de werkelijke doelgroep niet de dansers, maar de moeders van de dansers, meisjes van 9, zijn de dromen die worden waargemaakt, die van de moeders?
Ik ga op dit punt geen universele geldigheid claimen. Maar. Bij de beste scholen is de presentatie misschien simpel maar in overeenstemming met de artistieke prestatie. Dat zijn de scholen waar ik als jongen graag naar binnenloop.

Code Diversiteit Inclusie is nogal een complexe taboe op zich. Allereerst de binaire statistieken; er is geen optie X, om 'de gevaarlijke verdeling tussen man en vrouw' te vermijden. Natuurlijk is dit een lastige klus: want, de scholen zelf, die deze gegevens verstreken, weten het ook niet: eenmaal ingeschreven op een school, ben je M of V. Ga eens per periode als mentor vragen hoe de studenten/leerlingen zich seksueel ontwikkelen...en ook nog noteren...tja, dat vraagt voor wat uitleg.

Een lastig onderzoek, de verdeling tussen mannen/vrouwen in de kunsten; voornamelijk wat betreft beeldvorming, zoals de disciplines die benoemd worden. Zo droog, zou iemand voorzichtig kunnen stellen dat de wijze waarop de samenleving de mannen ondersteunt in het groeien weinig mogelijkheden aan mannen biedt om zich anders voor te doen: experimenteren met stem, beweging, gesture, kleur en vorm. De groeiende vrouw 'went' er aan, make up en eigen beharing scheren lijkt alsof het 'erbij' hoort bij het vrouw zijn. Maar dat is natuurlijk niet zo. Een vrouw heeft ook oksel-, been- en snor-haartjes, echt waar. Waarom een vrouw in rol 'moet' om als vrouw gezien te worden? Dat is de goede vraag.

Wat betreft de studentenpopulaties, de vraag kan beter rechtstreeks beantwoord worden door de jongeren zelf; of het relevant is, in een gender neutrale sameneving, dat we van iedereen weten wie uit Venus en uit Mars komt, moet nog ook verder onderbouwd worden. Maakt het een kwalitatief verschil, of zorgt het voor meer verplichte percentages omtrent samenstellingen (wat overigens 'gelijke kansen' enigszins bevordert, maar niet als mens tot mens binnen een geëvolueerde samenleving, maar volgens gedisciplineerd beleid).

Divers is de samenleving al van ouds. Wat wilt de onderwijsinstelling met het etaleren van de verschillende seksuele voorkeuren bereiken? Wat is de cultuureducatievisie van elke school richting een inclusieve cultuur?

Een zinvol onderzoek zou zijn geweest om binnen de kunstopleidingen vragen te stellen die licht kunnen werpen op deze keuzes. Nogmaals, er is iets met beeldvorming. Onze dag begint met binaire normalen en eccentrieke diversiteit om ons heen. De keuze lijkt eenvoudig wanneer men ergens zich thuis voelt. 'Thuis voelen' door bekeken te worden tijdens een 'abnormale' manifestatie, bijvoorbeeld een pirouette wat ook nog eens grandioos mislukt, dat vergt voor een fysieke-, culturele- en sociale rijping. Daar schiet het onderwijs overduidelijk tekort, met de geconditioneerde en in canon gelegde bestaande cultuurmodellen in de binaire vakken (geschiedenis, maatschappijleer, kunst en cultuur geschreven door winnaars en uitsluitend door een westerse bril gezien). Mediawijs moet ook zich gaan bewijzen: welke rolmodellen, welke simulaties en welke rolverdeling wordt op ons door de "keuze" op avatars en producten dagelijks gelegd?